[ Parler d'sa vie : Jean-Jacques Goldman ]

Welkom!

Als je deze pagina bezoekt, dan ben je waarschijnlijk op zoek naar niet-Franstalige informatie over Jean-Jacques Goldman. Helaas is de site "Parler d'sa vie" ("Praten over zijn leven") alleen in het Frans beschikbaar. De website telt meer dan 2.800 pagina's en het zou een hels karwei zijn om de hele site in andere talen om te zetten. En dan hebben we het nog niet eens over de tijd die het zou kosten om de songteksten te vertalen - en er dan toch ook nog iets zinnigs van te maken dat lekker leest.

De enige informatie die ik in het Nederlands kan geven is onderstaande biografie, die ik heb geschreven zodat ook niet-Franstaligen de belangrijkste informatie over Jean-Jacques Goldman's leven kunnen lezen. Voor Nederlandse vertalingen van Jean-Jacques Goldman's songteksten verwijs ik je naar de website van een vriend van mij: Benjamin Broucke's "Jean-Jacques Goldman: Beyond languages".


[ Wie is Jean-Jacques Goldman? ]

[ Waar moet ik beginnen? ]


[ Wie is Jean-Jacques Goldman? ]

Jean-Jacques Goldman is de succesvolste songwriter en zanger van het Franse taalgebied van de laatste twintig jaar. Hij is zowel uitvoerend artiest als de schrijver van nummers voor uiteenlopende sterren zoals Céline Dion, Johnny Hallyday en Florent Pagny. Buiten het Franse taalgebied is hij een stuk minder bekend, maar het album "D'eux" (ook wel "het Franse album" genoemd) dat hij in 1995 schreef voor Céline Dion, is het best verkochte Franstalige album aller tijden: meer dan zes miljoen exemplaren gingen er over de wereldwijde toonbank, waarvan bijna vier miljoen exemplaren in Frankrijk!

Deze biografie is in het Nederlands geschreven door Astrid Mulder, op basis van een oorspronkelijke tekst van Jean-Michel Fontaine, zodat je meer te weten kunt komen over Jean-Jacques Goldman. Misschien kun je hierdoor zelfs zijn liedjes meer waarderen!

Jean-Jacques Goldman is geboren op 11 oktober 1951 in Parijs, als derde van vier kinderen. Zijn vader, Alter Mojze Goldman, kwam van Polen naar Frankrijk toen hij 15 was. In 1942 zette Alter Mojze Goldman een joodse verzetsorganisatie op, waarvoor hij in november 1988, slechts enkele weken voor zijn dood, een "Légion d'Honneur" (de hoogste Franse onderscheiding) ontving. Zijn moeder Ruth was Duitse van geboorte. Zij en Alter ontmoetten elkaar tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog en trouwden in 1949. In 1956 gingen ze in Montrouge wonen, een buitenwijk ten zuiden van Parijs.

Tussen zijn 5e en zijn 17e leert Jean-Jacques viool en piano spelen. Hierdoor kan hij later zijn eigen muzikale arrangementen schrijven, wat vrij uniek is. Op zijn 16e hoort Jean-Jacques "Think" van Aretha Franklin. Het maakt zo'n indruk dat hij besluit acuut te stoppen met de viool en in plaats daarvan gitaar te gaan spelen. Zijn eerste schoolbandje heet "Phalanster".

In 1969 haalt hij zijn middelbareschooldiploma en bereidt hij zich voor op de veeleisende toelatingsexamens voor zijn vervolgopleiding. Hij wordt uiteindelijk toegelaten tot de EDHEC (École des Hautes Études Commerciales), een prestigieuze Franse Grande École in Lille, Noord-Frankrijk. Hij studeert af in 1973 en krijgt zijn diploma samen met een Mastersgraad in Sociologie, dat hij nog naast zijn studie deed.

Tijdens zijn militaire dienst knijpt hij er 's nachts regelmatig tussenuit om te repeteren met zijn band, waarvan hij zanger en gitarist is. De band heet "Tai Phong" ("Grote wind" in het Vietnamees) en is opgericht door twee Vietnamese broers. Tai Phong's eerste album komt uit in 1975, en de eerste single, "Sister Jane", is een zomerhit in Frankrijk. Tai Phong maakt progressieve rock die sterk doet denken aan de muziek van Yes en Genesis.

In 1975 trouwt Jean-Jacques Goldman met Catherine, die studeert voor psychologe. Ze krijgen drie kinderen: Caroline (geboren in 1977), Michaël (geboren in 1979) en Nina (geboren in 1985).

Tai Phong brengt nog twee albums uit: "Windows" in 1976 en "Last Flight" in 1979. Geen van beide wordt een succes. Als Tai Phong in 1978 op tournee wil gaan, weigert Jean-Jacques Goldman mee te gaan omdat hij zijn gezin niet alleen wil laten. Er wordt een nieuwe zanger-gitarist gezocht: de uit Wales afkomstige Michael Jones, die later Jean-Jacques Goldman's beste vriend wordt.

In 1980 gaat Tai Phong uit elkaar. Jean-Jacques Goldman gaat zijn eigen weg en probeert het als songwriter. Helaas is er niemand geïnteresseerd om zijn nummers uit te voeren. Maar EPIC, het label van CBS voor nieuwe talenten, is wel geïnteresseerd in Jean-Jacques Goldman's stem. Jean-Jacques Goldman tekent een contract voor 5 albums.

In 1981 komt Jean-Jacques Goldman's eerste soloalbum uit. Het zou eigenlijk "Démodé" ("Uit de mode") gaan heten, maar dat keurt CBS af. En dus blijft het album naamloos. Het album telt 11 nummers, inclusief "Il Suffira D'Un Signe" ("Eén teken is genoeg"), Jean-Jacques Goldman's eerste hit.

In 1982 is zijn tweede album - dat "Minoritaire" ("In de minderheid") zou heten, een titel die wederom wordt afgewezen door CBS - direct een groot succes, net als zijn derde album "Positif" ("Positief"), dat in 1984 uitkomt. Hoogste tijd voor zijn eerste solotour, die hem zowel mentaal als fysiek heel zwaar valt. Zijn zus, die arts is, schrijft hem medicijnen voor waardoor hij beter moet kunnen omgaan met de stress.

1985 is een echt "Goldman-jaar": zijn vierde album,dat uitkomt in september, komt de hitlijsten binnen op nummer 1 en er worden 1,2 miljoen exemplaren van verkocht in 1 jaar tijd! De tweede single "Je te donne" ("Ik geef jou"), is een tweetalig duet met Michael Jones over het wederzijdse respect voor verschillen ("Je te donne toutes mes différences / Tous ces défauts qui sont autant de chances / (…) Tout ce que je vaux, ce que je suis, mes dons, mes défauts / Mes plus belles chances, mes différences": "Ik geef je al mijn verschillen/ Al deze gebreken die net zo goed een kans zijn/ (…) Alles wat ik waard ben,wat ik ben, mijn gaven, mijn gebreken/ Mijn mooiste kansen, mijn verschillen"). Het nummer blijft 8 weken lang op nummer 1 staan en is tot op heden Jean-Jacques Goldman's grootste succes. De tournee die hierop volgt duurt meer dan een jaar, zonder dat er publiciteit aan wordt gegeven, en voor de eerste keer geniet Jean-Jacques Goldman van zijn optredens.

Een paar weken later vraagt Coluche, de grootste Franse stand-up comedian van de jaren 70 en 80, hem om een nummer te schrijven voor zijn nieuwe organisatie "Les Restos du Cœur" ("Restaurants van het hart"), dat in de winter twee maaltijden verstrekt aan de minst bedeelden van de maatschappij. Jean-Jacques schrijft het nummer in een nacht en ook dit nummer wordt een gigantisch succes: "Aujourd'hui, on n'a plus le droit, ni d'avoir faim, ni d'avoir froid..." ("Tegenwoordig hebben we niet meer het recht, om honger te lijden of het koud te hebben").

In 1986 wordt een van Jean-Jacques' dromen werkelijkheid als hij als songwriter aan de slag kan. Maar hij kiest niet zomaar iemand om voor te schrijven, hij schrijft een heel album voor Johnny Hallyday, de Franse rock 'n roll legende. "Gang" is met 600.000 verkochte exemplaren Johnny's absolute bestseller.

1987 is een keerpunt in zijn carrière: hij brengt een dubbelalbum uit met 20 nummers, "Entre Gris Clair Et Gris Foncé" ("Tussen lichtgrijs en donkergrijs in"), dat door veel mensen als zijn beste album wordt gezien. De helft van deze nummers is akoestisch en live opgenomen zonder keyboards en elektronische foefjes. Er worden meer dan een miljoen exemplaren van het dubbelalbum verkocht in 1 jaar tijd! Jean-Jacques gaat op een wereldwijde tournee van 150 concerten (waaronder optredens in L.A. in de "Palace" en in New York City in de "Palladium"), en hij treedt 5 weken lang in Paris op in vier verschillende zalen.

Dit grote succes trekt ook de aandacht van de Amerikaanse media: het legendarische Amerikaanse muziekblad "Billboard" wijdt in maart 1988 een speciale "starfile" aan Jean-Jacques Goldman.

In 1990 zijn alle nummers die hij op de plank heeft liggen, geschikt voor duetten of trio's. Hij besluit een nieuwe band op te richten, Fredericks-Goldman-Jones, met Carole Fredericks, een zwarte zangeres uit Springfield, Massachusetts, die aan de laatste tournee had deelgenomen, en natuurlijk Michael Jones. Hun eerste album komt uit in december 1990. Ook al is het publiek wat verbaasd over deze veranderingen, het album verkoopt toch uitstekend: meer dan een miljoen exemplaren in het eerste jaar.

Aan het einde van 1991 komt er een cd-doos uit met 8 cd's die zijn carrière van 1981 tot 1991 bestrijken. Het trio gaat weer op een wereldwijde tournee.

In 1993 schrijft hij "Il me dit que je suis belle" ("Hij zegt me dat ik mooi ben") voor Patricia Kaas; zijn eerste succes als songwriter onder een andere naam. Al sinds het begin van de jaren 80 schrijft hij zo nu en dan nummers onder een andere naam.

"Rouge" ("Rood"), zijn tweede album met Fredericks-Goldman-Jones, komt eind 1993 uit. Het is een conceptalbum over het einde van het communisme, maar niet het einde van de nobele idealen die de basis vormden. Aan de eerste single, "Rouge" ("Rood") werken de koren van het vroegere Rode Leger mee.

In 1994 schrijft hij voor Florent Pagny twee hits onder een andere naam: "Est-ce que tu me suis?" ("Volg je mij?") en "Si tu veux m'essayer" ("Als je mij wilt proberen"). Tijdens de jaarlijkse avond ten behoeve van de "Restos du Cœur" zingt hij "Là-Bas" ("Daarginds") met Céline Dion, die dan nog niet de grote wereldster is die ze tegenwoordig is. Jean-Jacques is op dat moment bezig een heel album voor haar te schrijven, "D'eux", dat in 1995 uitkomt. Het is het best verkochte Franstalige album aller tijden! In Frankrijk blijft het album 44 weken lang op nummer 1 staan, en de eerste single, "Pour que tu m'aimes encore" ("Zodat je weer van me houdt"), staat 16 weken lang op nummer 1.

Dat jaar produceert hij een tweede album voor Johnny Hallyday, "Lorada" (de naam van Johnny's huis, gebaseerd op de namen zijn kinderen David en Laura), en hij schrijft tevens twee nummers voor het album (de rest van het album is van de hand van Erick Benzi, Jacques Veneruso en Gildas Arzel, leden van de voormalige band "Canada", met wie hij eind jaren 80 bevriend is geraakt).

In 1996 en 1997 wijdt Jean-Jacques Goldman zich volledig aan het songwriten: hij schrijft "Aïcha" (Nummer van het Jaar bij de Franse "Victoires de la Musique") en "Le Jour Viendra" ("De dag zal komen") voor raï-zanger Khaled, de muziek van twee nummers voor Carole Fredericks die een Engels soloalbum met blues en gospel uitbrengt, de tekst van een nummer en de muziek van twee andere nummers voor Patricia Kaas' nieuwe album en een nummer voor de zanger Robert Charlebois uit Québec.

Terwijl het publiek in spanning wacht op een nieuwe album, brengt Sony Jean-Jacques Goldman's eerste best-of album uit getiteld "Singulier" (dat zowel "enkelvoud" als "eigenaardig" betekent): een dubbel-cd met 34 nummers, waaronder een aantal niet eerder uitgebrachte versies.

Eind augustus 1997, tien jaar na "Entre Gris Clair Et Gris Foncé" ("Tussen lichtgrijs en donkergrijs in") komt Jean-Jacques Goldman's nieuwe soloalbum eindelijk uit. "En passant" ("In het voorbijgaan") is een volwassen, somber en nostalgisch album, waarbij het thema van de verloren jeugd in de meeste nummers weerklinkt. Het is wederom een keerpunt in zijn carrière. De nummers gaan onder andere over de scheiding van zijn vrouw ("Quand Tu Danses" - "Als jij danst" en "Les Murailles" - "De Muren"). Slechts twee nummers hebben een wat positievere uitstraling: "Bonne idée" ("Goed idee") en "On Ira" ("We gaan").

Van maart 1998 tot juni 1999 is Jean-Jacques Goldman op tournee door Frankrijk, Zwitserland, België en verder van huis in Afrika en rond de Indische Oceaan. Ondanks de meer dan 150 voornamelijk akoestische, en daardoor intieme concerten die een diepe indruk maken op Jean-Jacques, vindt hij nog tijd om een tweede album voor Céline Dion te schrijven, "S'Il Suffisait D'Aimer" ("Als alleen de liefde voldoende was"), nieuwe nummers voor Carole Fredericks, Patricia Kaas en Florent Pagny, en de soundtrack van "Astérix et Obélix contre César" ("Asterix en Obelix tegen. Caesar").

Wat heeft Jean-Jacques Goldman nog voor ons in petto? Het is hoogst onwaarschijnlijk dat zijn nieuwe album voor 2001 zal verschijnen, maar voordat het zover is zal zijn carrière als songwriter meer en meer plek innemen in zijn leven. Dat was immers zijn droom toen hij begon met nummers schrijven en de verwezenlijking van die droom neemt steeds concretere vormen aan: meer dan 40% van de bijna 200 nummers die hij heeft geschreven worden door andere artiesten uitgevoerd.


[ Waar moet ik beginnen? ]

Als je muziek van Jean-Jacques Goldman wilt kopen, kijk dan eens bij een van de volgende winkels, afhankelijk van waar je woont:

Mijn persoonlijke tips om Jean-Jacques Goldman's muziek te ontdekken:

1. Singulier (1996): Een compilatie van zijn carrière in de jaren 80, 36 nummers. Een must.
2. En passant (1997): Zijn laatste album tot nu toe.
3. Entre gris clair et gris foncé (1987): Wordt door velen gezien als zijn beste album. Zorg dat je de nieuwe dubbel-cd koopt, met de volledige versie van alle 20 nummers.
4. Pluriel (2000). Een compilatie van zijn Fredericks-Goldman-Jones-jaren, 16 nummers.
5. L'intégrale 1981-1989: 8 cd's die zijn carrière van 1981 tot 1989 beslaan.
6. L'intégrale 1989-2000: 8 cd's die zijn carrière van 1989 tot 2000 beslaan.
7. Andere JJG albums zijn "Démodé" (1981), "Minoritaire" (1982), "Positif" (1984), "Non homologué" (1985), "En public" (1986, live album), "Traces"
(1989, live album), "Fredericks-Goldman-Jones" (1990), "Sur scène" (1992, live album), "Rouge" (1993), "Du New Morning au Zénith" (1995, live album).

Mijn persoonlijke keuze van artiesten die nummers van Jean-Jacques Goldman uitvoeren:

  1. Gang, van Johnny Hallyday (1986): De eerste keer dat JJG uitvoerig voor een artiest schreef. (officiële website)
  2. D'eux, van Céline Dion (1995): Het best verkochte Franstalige album aller tijden. (officiële website)
  3. S'il suffisait d'aimer, van Céline Dion (1998) (officiële website)
  4. Bienvenue chez moi, van Florent Pagny (best of, 1995) (officiële website)
  5. Live à Paris, van Céline Dion (1996) (officiële website)
  6. Rien ne s'arrête, van Patricia Kaas (best of, 2001) (officiële website)
  7. Savoir aimer, van Florent Pagny (1997) (officiële website)
  8. Couleurs et parfums, van Carole Fredericks (1999) (officiële website)

Hieronder volgt een persoonlijke keuze van Franstalige albums die ik zou aanraden als je zin hebt in nog meer Franse muziek:

Gildas Arzel: Gildas Arzel (1997) (officiële website)
Gildas Arzel: Autour de nous (2000) (officiële website)
Daniel Balavoine: L'essentiel (2 cd's, best of, 1998) (Daniel Balavoine: le chanteur)
Michel Berger: Celui qui chante (2 cd's, best of, 1994) (Michel Berger op yahoo.fr)
Patrick Bruel: Alors regarde (1989) (officiële website)
Francis Cabrel: 77-87 (best of, 1987) (officiële website)
Francis Cabrel: Samedi soir sur la terre (1994) (officiële website)
Gérald de Palmas: La dernière année (1995) (officiële website)
Gérald de Palmas: Marcher dans le sable (2000) (officiële website)
Stephan Eicher: Hôtel S (best of, 2001) (officiële website)
Les Enfoirés: La compil (best of, 1996) (officiële website)
Les Enfoirés: La compil 2 (best of, 2001) (officiële website)
Olivier Gann: On m'a dit (2001) (officiële website)
Francis Lalanne: Tendresses (1992) (officiële website)
Francis Lalanne: Flash back (1994) (officiële website)
Clarisse Lavanant: Où c'est ailleurs ? (2000) (officiële website)
Maxime Le Forestier: Mon frère (1972) (officiële website)
Maxime Le Forestier: Essentielles (best of, 1997) (officiële website)
Jean Leloup: L'amour est sans pitié (1991) (Jean Leloup: Tout est étrange)
Claude Nougaro: Grand angle (best of, 1994) (Claude Nougaro)
Kevin Parent: Pigeon d'argile (1997) (officiële website)
Michel Polnareff: La compilation (2 cd's, best of, 1991) (officiële website)
Michel Polnareff: Live at the Roxy (live best of, 1996) (officiële website)
Axelle Red: Sans plus attendre (1993) (officiële website)
Julien Régnier: La façade est jolie (2002) (officiële website)
Renaud: The very meilleur (2 cd's, best of, 1995) (officiële website)
Alain Souchon: C'est déjà ça (1993) (officiële website)
Alain Souchon: Collection (2 cd's, best of, 2001) (officiële website)
Téléphone: Rappels (2 cd's, best of, 1993) (Téléphone op yahoo.fr)
Laurent Voulzy: Belle-Île-en-Mer (best of, 1989) (officiële website)
Laurent Voulzy: Caché derrière (1992) (officiële website)